Działam jak facet?

 Poczytałam sobie blogi młodych kobiet, początkujących.

Jak to współczesna młodzież ― sądzą bez pokory, że odkrywają Amerykę i że znają życie. Nie mają zahamowań.

Kiedy wdałam się w romans z moim Pierwszym, wydawało mi się, że jestem jakaś wyjątkowa, wybrana, bo zrobiłam to po prawie trzydziestu latach wzorowego pożycia małżeńskiego.Takie myślenie było chyba z przestrachu przed tym, co robię. Musiałam to sobie tłumaczyć

Pierwszy uświadomił mi, że to w życiu jest normalne. Zdrady są na porządku dziennym (i nocnym) jak świat światem. Raczej niepopularne jest trwanie w wierności tak wiele lat... zamykanie się w pozornie idealnym świecie. Bo życie tylko we dwoje nie daje na dłuższą metę pełni zadowolenia. Zawsze są zgrzyty, coś ci w drugim człowieku nie pasuje. Nikt nie jest idealny, więc trzeba sobie szukać uzupełnienia, urozmaicenia.

Uważam, że to jest takie męskie spojrzenie na zdradę, faceci nie mają takich oporów, wyrzutów, zahamowań w tym względzie jak kobiety.

No cóż, z latami chyba pozbyłam się tzw. wyrzutów sumienia. Postanowiłam już o tym nie myśleć, bo to nie pozwoli mi czerpać zadowolenia. Przecież odkrywam życie na nowo. Mam zamiar działać wreszcie dla SWOJEJ przyjemności. 

Czy myślę jak facet? 
Na pewno tak działam. Szukam tego, czego brakuje mi w życiu.