Niedosyt

 

Chciałabym różnych zabaw, stosowałam dobre jedzenie, wino, muzykę jako, próbowałam różnych pozycji i wprowadzania innowacji w naszym życiu erotycznym, ale mój kochany Peyronie jest strasznie oporny. Nie jest mu to potrzebne. Uważa, że dobrze jest, jak jest, bo przecież czasami miewam silne orgazmy.

Miałam do czynienia z różnymi mężczyznami w życiu i byli to osobnicy przepadający za dobrym seksem jako dopełnieniem życia, cudowną rozrywką. 

Ten facet jest inny. To ewidentnie typ, który z pewnością nie postrzega seksu jako treści życia. To jest dla mnie zrozumiałe i potrafię to docenić, ale... jest jakiś niedosyt. Wiem, że jestem rozbisurmaniona i strasznie walczę ze sobą, żeby nie okazać się zboczoną wariatką.

Wiem i rozumiem to, że jest chory na wacka i w związku z tym czuje mniejsze impulsy i ma mniejsze potrzeby. Niemniej jednak dziwi mnie to, że muszę się sama prosić np. o pieszczoty moich niezłych cycuszków, kiedy nago przechodzę przez mieszkanie, nie mówiąc już o dotykaniu gdzie indziej. Nawet łakomego spojrzenia w moim kierunku nie rzuci, ani żadnego sprośnego słowa nie powie. To ja muszę wychodzić z inicjatywą, żeby choć mieć namiastkę pożądania i czułości czy zostać przytuloną.

Na samym początku naszej znajomości, kiedy pisałam o mym, odwzajemnionym zresztą zakochaniu nie wyglądało, że przyzwyczajenie aż tak szybko zrobi swoje (a nie żyjemy jeszcze ze sobą na stałe!!!). 

Pewnie dlatego, że Peyronie od dawna nie miał kobiety, a może nigdy nie miał takiej kochanki, jak ja, był mną oczarowany i zachwycony i dlatego wykazywał w początkach naszej znajomości jakąś aktywność. A może jego choroba gasi libido? A może ma jeszcze jakieś inne dolegliwości, o których nie mówi, bo to jest skryty człowiek, sam niczego na tematy męsko-damskie nie powie niezapytany.

Bardzo mi brakuje czułości na co dzień, przytulenia, dotyku, pocałunków. Miałam to wszystko i jeszcze więcej do niedawna..

Fajnie jest mieć takiego partnera do przeróżnych aktywności - wyjazdów, gier, rozmów nt. światopoglądu i dziejących się wokół spraw, bo mamy dokładnie te same poglądy na otaczającą rzeczywistość; miło, że pomoże mi w różnych męskich pracach, bo umie; jest szalenie inteligentny, bystry, uczciwy i dyskretny, poza tym nie jest wścibski ani złośliwy i w dodatku niebiedny, na pewno nie dybie na mój majątek. 

Prawie ideał. 

Prawie...

 

Nowy etap

Koniec szaleństw seksualnych

 

Niestety choroba Peyroniego pogłębia się. Mój ukochany nie przejawia chęci do igraszek, a jak już ja coś próbuję zainicjować, niewiele mi się udaje zrobić w tej kwestii.

Penis we wzwodzie wygląda jakby normalnie, z tą różnicą, że jest zabawnie wygięty w pałąk.  

Piszę "jakby normalnie", bo nie znałam go dawniej, mam z nim do czynienia od dwóch lat, już w zaawansowanej chorobie, która wyraźnie postępuje. Jego pan twierdzi, że kiedyś był prosty.

Kiedy jednak weźmie się urwisa do ręki i pościska, pomasuje, można wyczuć jak bardzo jest pokiereszowany. Jest takie smutne poczucie niemożności. Nic się z nim już nie da zrobić, żeby był jak dawniej. Ma w środku "płytki" i jakby poprzerywane włókna, chyba to te ciała jamiste, które powinny nabrzmiewać krwią i czynić z niego twardziela.

Te namacalne zmiany z pewnością działają zniechęcająco na mojego partnera, a i na mnie trochę też. Nie wiem, czy kontynuować zabawę, czy lepiej nie, mój partner sam nic nie mówi, a pociągnięty za język wykazuje dziwną niechęć do konwersacji w tym temacie. Błędne koło.

Tak zatem zrobiło się w moim życiu seksualnym spokojnie, wręcz nudno. Dobrze, że jest co wspominać😉